Νεοελληνική γλώσσα Γ΄Λυκείου - κείμενο

Αντώνη Μιχαηλίδη: «Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας»: Μια πρόκληση που δεν πρέπει να χαθεί.

-«Το δημόσιο σχολειό χειμάζεται».

-«Η δημόσια εκπαίδευση πεθαίνει».

-«Το λύκειο έχει αντικατασταθεί από το φροντιστήριο».

Παρόμοιες απόψεις δεν είναι άγνωστες ούτε αιφνιδιάζουν πλέον κανένα λειτουργό της εκπαίδευσης και κανένα γονιό. Σχεδόν μοιάζει μια αλήθεια με καθολική αποδοχή. Πρόκειται για τις διαπιστώσεις που αναφέρονται σε μια από τις πολλές πλευρές της κρίσης που μαστίζει τον ελληνικό δημόσιο τομέα. Στην κατάθεση των απόψεων που περιγράφουν το πρόβλημα του ελληνικού σχολειού κανείς δεν εμφανίζεται φειδωλός. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Υπουργοί, κόμματα, συνδικαλιστές με θαυμαστή ευρύτητα και αγαστή ομοφωνία προσυπογράφουν τις απόψεις αυτές που πιστοποιούν την παθολογία του ελληνικού σχολείου, δημόσιου και ιδιωτικού. Γιατί βεβαίως το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το δημόσιο σχολείο. Με διαφορετικές όψεις μαστίζει και την ιδιωτική εκπαίδευση.

Για την υπέρβαση αυτής της πανθομολογούμενης κρίσης έχουν καταβληθεί πολλές προσπάθειες τόσο από κυβερνήσεις όσο και από τους ιδιωτικούς φορείς που ασχολούνται με την εκπαίδευση. Δεν υστέρησαν σε διάθεση ούτε οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ούτε οι εκπρόσωποι σωματείων γονέων και κηδεμόνων. Οι πιο πρόσφατες απόπειρες, που έγιναν από τις τελευταίες κυβερνήσεις ελέω και των ευρωπαϊκών κονδυλίων που έπρεπε να απορροφηθούν, ενέταξαν στις προσπάθειες μεταρρύθμισης και μια νέα παράμετρο, τη χρήση της πληροφορικής και των τεχνολογιών. Έτσι βρεθήκαμε να συζητάμε για ΤΠΕ πρώτου επιπέδου, ΤΠΕ δεύτερου επιπέδου, για σενάρια, δειγματικές, διαδραστικούς, διαδίκτυο, μελέτες περίπτωσης, pptκτλ. Επρόκειτο όντως για ένα νέο περιβάλλον, πολλά υποσχόμενο αλλά και αρκούντως απαιτητικό.

Αυτές οι ιδιότητες του περιβάλλοντος που ονομάσαμε «Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας» ή κωδικοποιημένα ΤΠΕ, οι αυξημένες δεξιότητες που επέβαλαν οι ΤΠΕ αλλά και η μοριοδότηση της κατοχής τους γέννησαν μια νέα «φάμπρικα» και πολλά παρεπόμενα προβλήματα. Αγωνία των εκπαιδευτικών να επιλεγούν είτε για να επιμορφωθούν στα νέα εργαλεία διδασκαλίας είτε για την κατάκτηση των μορίων που βοηθούν την ικανοποίηση των φιλοδοξιών τους. Τίποτε μεμπτό μέχρις εδώ. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την ανάγκη της επιμόρφωσης για όλους, όταν μάλιστα διατυμπανίζεται από παντού η υποχρέωση της Διά Βίου Εκπαίδευσης; Ταυτόχρονα όμως εμφανίστηκαν και τα χαρακτηριστικά ενδημικά φαινόμενα της Ελλάδας. Επιμορφούμενοι που επιδιώκουν να κατακτήσουν το τυπικό προσόν, την περιβόητη πιστοποίηση, αβρόχοις ποσίν, επιμορφωτές που συνηγορούν και εξυπηρετούν τους οκνηρούς επιμορφούμενους, αποχή από τα σεμινάρια και αδιαφορία για τη φοίτηση αλλά χωρίς να φαίνεται η απουσία, επιμορφωτές που επιδεικνύουν μειωμένη προθυμία είναι μερικά από τα φαινόμενα που πιστοποιούν το πρόβλημα της επιμόρφωσης στις ΤΠΕ.

Τι δέον γενέσθαι λοιπόν ενόψει αυτής της ευκαιρίας που μοιάζει να κινδυνεύει να χαθεί; Κατ’ αρχάς είναι αναγκαίος ο διαρκής έλεγχος των Κέντρων Επιμόρφωσης προκειμένου να λειτουργούν εύρυθμα και να μην οδηγηθούν τα σχετικά προγράμματα σε μαρασμό και ανυποληψία. Χρειάζεται ακόμη να υποστηριχθούν οι επιμορφούμενοι και μετά την ολοκλήρωση της επιμόρφωσής του μέσω ενός δικτύου ενίσχυσης και υποστήριξης για την επίλυση δυσκολιών και την απάντηση αποριών και ερωτημάτων που τυχόν θα προκύψουν στο μέλλον. Ουτοπική μοιάζει ίσως η επόμενη προϋπόθεση μέσα στη σημερινή εμπειρία, αλλά χωρίς την τεχνολογική ενίσχυση των σχολείων και κυρίως των αιθουσών διδασκαλίας οι χιλιάδες ώρες επιμόρφωσης που παρασχέθηκαν στους εκπαιδευτικούς δεν πρόκειται να μετατραπούν σε γνώση που θα βελτιώσει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Οι «Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας» συνιστούν κατά την ομολογία της μεγάλης πλειονότητας των εκπαιδευτικών μια σπουδαία ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Αποτελεί ίσως το κομβικό εκείνο σημείο που μπορεί να γυρίσει σελίδα και να δώσει στο απαξιωμένο και αδιάφορο σχολείο μια νέα ώθηση και στους μαθητές του ένα καινούριο κίνητρο. Ένα κίνητρο, για να στρέψουν ξανά το βλέμμα τους προς τη σχολική αίθουσα και όχι απαραιτήτως προς το μαυροπίνακα αλλά προς τον διαδραστικό και τις απέραντες δυνατότητες που ανοίγονται για τη μάθηση από τις νέες τεχνολογίες.

Αθήνα 28-11-2011